Letter to my best friend

Para sa mga kagaya ko na hirap maka move on sa past. Ang tanong, hirap nga ba? Kasi minsan ok naman eh. Ang saya-saya ng atmosphere. Ganado sa lahat ng bagay. As in ok talaga. Parang nawala na yung dating nagmumulto sa iyo ng paulit-ulit. Na kahit sa panaginip sinusundan ka at hindi tinatantanan. Parang nakaka-praning lang isipin na bakit hindi ba matapos-tapos ang mga ganung bagay? Yung tipong, hindi mo na nga iniisip pero kusa naman lumalapit para magpaalala ng kung anu-ano.

Sabagay, multo nga eh. Nagpapakita sa mga pagkakataong hindi mo inaasahan. Tinatakot ka, na pinagkukunan nila ng lakas para lalo kang takutin at manatili silang nariyan sa tabi mo at para hindi sila mawala sa paningin mo. Parang lamok na paulit-ulit kang kakagatin para sipsipan ng dugo, at kung mamalasin, magkaroon ka pa ng dengue or malaria na siya namang pwedeng pumatay sa iyo.

Sa tagal na rin ng panahon, parang nakakasawa na rin yung ganito. Wala na bang bago? Nananahimik na lang nga ako dito eh. Pero para ka talagang hangin. Kahit saan ako pumunta, talagang hindi ka na mawawala. Siguro dahil na rin sa naging part ka na ng sarili ko dati, kaya ganito. Parang hindi ka na rin talaga aalis sa isip ko. Kasi nga andun ka na. Gumawa ka na ata ng bahay dun eh kaya feel at home ka na talaga.

Hindi naman kita pinapaalis ng sapilitan noh, kasi alam ko naman na hindi na mangyayari yun kasi nga matagal ka ring naging part ng buhay ko. Ang sinasabi ko lang, sana i-timing mo rin kung kailan ok ang mood ko. Para madali ko lang i-ignore ang lahat ng mga ka-emohan sa mga bagay-bagay na may kinalaman sa iyo. Kasi ewan ko ba kung bakit ganun pa rin ako sa iyo. Aminado naman talaga ako dun. Iba ka pa rin talaga, ganun ka pa rin sa akin. Sabagay ikaw pa lang naman kasi talaga, hindi ka pa nasundan.

Gustuhin ko man magkaroon ng kapalit mo, talagang hindi pa ata dumadating yung tao na yun. Gaya mo, kusa kang dumating nung mga panahon na tumigil na ako sa paghahanap kasi wala naman akong napapala. Ginulat mo na lang ako isang araw, nariyan ka na pala. At ibang-iba talaga pag kusang dumating sa buhay mo. Kasi natural ang lahat. Hindi ka pinilit at hindi ka namilit.

Sana lang talaga, naging patas lang tayo sa isa't-isa dati. Sana hindi ako nasasaktan ng ganito ngayon. Kasi ang sakit sa kalooban na iniwan ka ng taong mo mahal mo dun sa point na mahal na mahal mo siya, na clueless ka kung bakit.

May mga pagkukulang, oo, pareho tayong meron. Pero sana kung naiintindihan mo lang ang sitwasyon natin noon, sana hindi ganito kahirap para sa akin ngayon. Kung ikaw kaya ako, nung mga panahon na tayo ay magkasama, at ikaw ang na sa sitwasyon ko ngayon, kakayanin mo rin kaya? Malamang oo, pero kagaya rin ba kita na masaya ngayon? Siguro hindi.

Pero nagpapasalamat ako sa iyo. Kasi ipinaramdam mo na kumpleto ang pagkatao ko pag kasama kita. Ipinaramdam mo sa akin na special ako at iba sa lahat. Inalagaan mo ako sa abot ng makakaya mo sa kabila ng lahat. Alam ko naman nung mga panahon na yun, ginagawa mo na lahat, kahit hindi halata. Alam ko, alam mo na yun. At alam ko na alam mong ibig kong sabihin. Namimiss ko lang ang dati nung magkasama pa tayong dalawa. Nung wala pa ang boyfriend mo. (T_T)







Love,

Pare (pet name ng mag-best friend)


(letter ni guy best friend para kay girl best friend after magkaroon ng boyfriend si girl best friend)

(yan ang madalas nangyayari sa mga mag-best friend, may nahuhulog ang loob para dun sa isa, itinatago ang feelings for the sake of their friendship kasi ayaw masira ang pinagsamahan. But the worst part is, they both hurt themselves and most of the time, they end up loosing each other. Ouch! Sad, but true.)