THOUSANDS OF FREE BLOGGER TEMPLATES

Sunday, January 31, 2010

Always do something UNEXPECTED

About the illustration, it is a combination of 2D drawing and real objects morphed together to form this kind of image. It took me 3 1/2 hours in making the whole thing. Its my first time to do this. Not bad for a first timer. :) 

I just explored the possibility of doing this. And it worked well. ^^

Friday, January 29, 2010

Cycle of Life in Water

"People just come and go." ---> madalas ko marinig yan sa mga kanta. Mapaluma man o bago, hindi pa rin nawawala sa mga lyrics. Nung una, sabi ko sa sarili ko, parang normal naman talaga na may darating at aalis, naalala ko kasi yung lesson namin sa physics dati about properties of matter, sabi ng prof namin, "In every interaction of different molecules of different states of matter, there will always be changes in positions of molecules. There will be replacement of positions. Some will be gone but will be replaced soon." Tama diba? May aalis, pero may papalit. Example pa nga ng prof namin para mas madali maintindihan, sabi niya, halimbawa yung room namin ay isang baso. Kami ang water molecules, yung pinto ng room yung opening ng baso. 20 kami lahat sa loob, tapos nag-evaporate ang tubig, nabawasan ng dalawang tao ang room, so 18 na lang kami sa loob. Yung dalawang umalis, mga saling pusa lang sa subject. Tapos maya-maya may dumating na dalawa, na official students sa subject na physics, nakompleto na uli yung 20 na tao sa loob ng room. Parang ang nangyari, water cycle. Nag-evaporate, tapos nag-condense, at nag-precipitate.

Naka-relate lang ako sa isang story ng kakilala ko.  Hawig ang story niya sa water cycle. Parang siya yung tubig sa baso, tapos may dumating sa buhay niya na dumagdag sa pagiging tubig niya. Tapos nag-evaporate. Syempre nabawasan siya. Tapos may nag-condense na friendship, at pagkatapos nun, may nag-precipitate ng comfort sa kaniya, tapos dahil sa heat, wala siyang magagawa at hindi niya mapipigilan na mag-eevaporate din yung naging part ng sarili niya sa pagiging tubig. Hihiwalay din yung molecule na yun na minsa'y nagpangiti sa kaniya at nagpasaya at sinamahan siya sa mga pagkakataon na may nagtangkang inumin siya.

Parang ganun diba? May cycle ang lahat. Pero ang nakakainis lang, hindi na ba mapipigilan yung cycle na yun? Bukod sa fact na magiging imbalance ang lahat pag walang cycle, pero bakit minsan, parang okay na eh, tapos bigla na lang masisira o may mawawala. Dahil ba may papalit agad? Ganun ba yun? Eh pano kung yung baso nilagyan ng cover? Paano mag-eevaporate yun? Paano magco-condense yun? At paano magpe-precipitate yun? Stagnant na lang siya. Wala nang nabago. Maliban na lang kung may magtatanggal ng takip sa baso.

Pero ang tanong, sa water cycle ba, yung mga molecules na nag evaporate, pag bumalik sila sa water state, sa iyo pa rin ba ang bagsak ng patak nila? 

Thursday, January 28, 2010

A Call to Arms







"There's no point to keep your head face down, when all we see and know and feel is temporary. Spread your arms and keep your held high, good things are better taken in the less you notice."
Lines from the song A Call to Arms by Urbandub form their latest album The Apparition.

This part of the song is my favorite. Why? Its because what is said here is true and is really happening. In life, there will always be trouble. It will always be there. Its a natural thing in us to experience problems. Problems that may bring us down for a long time, or situations that may bring us mad and out of our mind. Sometimes those who can not take it anymore commits suicide to end their sufferings. But , "there's no point to keep your head face down, when all we see and know and feel is temporary", there will always be hope for us. no matter how long it take to approach us, it will definitely come. Today will be different from tomorrow.

In real life, there will always be people who will help us every time we need it. People that will comfort us when we need comfort. People that will make us smile when we are crying. People that will help us stand up when we are down.


"Spread your arms and keep your head held high, good things are better taken in the less you notice"; definitely true, we just take for granted the good things that we have. We just don't notice that we already have them in our hands because our mind is poisoned by our own judgement.

Here is the link of this song. Just follow it.
A Call to Arms by Urbandub

Sunday, January 17, 2010

Kahit ang mga Baliw ay may Sagot din na Nakaka-PRANING















Saturday, January 16, 2010

Letter to my best friend


Para sa mga kagaya ko na hirap maka move on sa past. Ang tanong, hirap nga ba? Kasi minsan ok naman eh. Ang saya-saya ng atmosphere. Ganado sa lahat ng bagay. As in ok talaga. Parang nawala na yung dating nagmumulto sa iyo ng paulit-ulit. Na kahit sa panaginip sinusundan ka at hindi tinatantanan. Parang nakaka-praning lang isipin na bakit hindi ba matapos-tapos ang mga ganung bagay? Yung tipong, hindi mo na nga iniisip pero kusa naman lumalapit para magpaalala ng kung anu-ano.

Sabagay, multo nga eh. Nagpapakita sa mga pagkakataong hindi mo inaasahan. Tinatakot ka, na pinagkukunan nila ng lakas para lalo kang takutin at manatili silang nariyan sa tabi mo at para hindi sila mawala sa paningin mo. Parang lamok na paulit-ulit kang kakagatin para sipsipan ng dugo, at kung mamalasin, magkaroon ka pa ng dengue or malaria na siya namang pwedeng pumatay sa iyo.

Sa tagal na rin ng panahon, parang nakakasawa na rin yung ganito. Wala na bang bago? Nananahimik na lang nga ako dito eh. Pero para ka talagang hangin. Kahit saan ako pumunta, talagang hindi ka na mawawala. Siguro dahil na rin sa naging part ka na ng sarili ko dati, kaya ganito. Parang hindi ka na rin talaga aalis sa isip ko. Kasi nga andun ka na. Gumawa ka na ata ng bahay dun eh kaya feel at home ka na talaga.

Hindi naman kita pinapaalis ng sapilitan noh, kasi alam ko naman na hindi na mangyayari yun kasi nga matagal ka ring naging part ng buhay ko. Ang sinasabi ko lang, sana i-timing mo rin kung kailan ok ang mood ko. Para madali ko lang i-ignore ang lahat ng mga ka-emohan sa mga bagay-bagay na may kinalaman sa iyo. Kasi ewan ko ba kung bakit ganun pa rin ako sa iyo. Aminado naman talaga ako dun. Iba ka pa rin talaga, ganun ka pa rin sa akin. Sabagay ikaw pa lang naman kasi talaga, hindi ka pa nasundan.

Gustuhin ko man magkaroon ng kapalit mo, talagang hindi pa ata dumadating yung tao na yun. Gaya mo, kusa kang dumating nung mga panahon na tumigil na ako sa paghahanap kasi wala naman akong napapala. Ginulat mo na lang ako isang araw, nariyan ka na pala. At ibang-iba talaga pag kusang dumating sa buhay mo. Kasi natural ang lahat. Hindi ka pinilit at hindi ka namilit.

Sana lang talaga, naging patas lang tayo sa isa't-isa dati. Sana hindi ako nasasaktan ng ganito ngayon. Kasi ang sakit sa kalooban na iniwan ka ng taong mo mahal mo dun sa point na mahal na mahal mo siya, na clueless ka kung bakit.

May mga pagkukulang, oo, pareho tayong meron. Pero sana kung naiintindihan mo lang ang sitwasyon natin noon, sana hindi ganito kahirap para sa akin ngayon. Kung ikaw kaya ako, nung mga panahon na tayo ay magkasama, at ikaw ang na sa sitwasyon ko ngayon, kakayanin mo rin kaya? Malamang oo, pero kagaya rin ba kita na masaya ngayon? Siguro hindi.

Pero nagpapasalamat ako sa iyo. Kasi ipinaramdam mo na kumpleto ang pagkatao ko pag kasama kita. Ipinaramdam mo sa akin na special ako at iba sa lahat. Inalagaan mo ako sa abot ng makakaya mo sa kabila ng lahat. Alam ko naman nung mga panahon na yun, ginagawa mo na lahat, kahit hindi halata. Alam ko, alam mo na yun. At alam ko na alam mong ibig kong sabihin. Namimiss ko lang ang dati nung magkasama pa tayong dalawa. Nung wala pa ang boyfriend mo. (T_T)







Love,

Pare (pet name ng mag-best friend)


(letter ni guy best friend para kay girl best friend after magkaroon ng boyfriend si girl best friend)




(yan ang madalas nangyayari sa mga mag-best friend, may nahuhulog ang loob para dun sa isa, itinatago ang feelings for the sake of their friendship kasi ayaw masira ang pinagsamahan. But the worst part is, they both hurt themselves and most of the time, they end up loosing each other. Ouch! Sad, but true.)

Sunday, January 10, 2010

Look Beyond What You SEE

(this photo is taken from Palawan Photo Blogs-a group in Facebook)

Inspiration comes from everywhere. Its a thing that we just feel anytime and anywhere. Sometimes it surprises us and dictates our actions to do something unusual and unexpected. Like a robot, being controlled by a remote control, intense emotions have its own power to overrule the mind, feelings, and actions.

As I browse some blogs, I found a photo from a group in Facebook in which I am a member, a photo of a young lady watching the sunset under a tree in the middle of the sea. This photo is so amazing! The fact that I really love sunset. For me, its one of the sources of my inspiration. The number one source I guess.

Every time I watch a sunset, or even just looking at photos of it, there are stories that just create a new dimension in my mind. I see new perspectives, and new ideas, as if I am searching for them, they just come and gives me an extraordinary kind of strength. Strength that I don't know where I'll use for. Its within me, and it keeps me alive. And all I know is, I should make things, I should add something to this world. But its not only me, it should be we. It is we whom will make our world better. Better than we imagined before.

Ratatouille 'Only the Fearless Can Be Great'



Its been a while since the last time I was impressed in a movie. As far as I remember, that was 7 months ago. That was the trilogy of The Lord of the Rings.
Last week, another movie inspired me. This time, it was "Ratatouille".

It was Thursday afternoon, I heard my twin brothers were laughing. I got curious about what they're doing. So checked them out. I saw them watching a movie. At first, I ignored it. I'm not interested at all. Then I saw my sister, she was paying attention to the film. For the second time, I took a look again. It was not bad. The illustrations were funny, and a kind of catchy. Then I was hooked up when the main character did something unusual.

He was cooking. Yep, that's right. The main character was cooking. How it became unusual? Well, he was a rat putting some spices in a soup. Not only an ordinary soup but he managed to make the best one. Cute isn't it? But gross. In real life, we treated rats as pests, but in the movie, he was hero. He saved the new garbage boy who was recently hired by the chef from being fired because of his clumsiness. Then, they worked together to stay in the kitchen as a new cook. The rat was controlling the human like a puppet to do cooking.

Its crazy, but I like the story and the ideals they portrayed. Its equality that matters. No discrimination as much as possible. Anyone could be a hero, anyone could be a great man, anyone could be a noble one. Only if we had given a chance to do so.

In reality, we are not equal, but we are trying to be equal. Limits are set for us. Power, wealth, freedom, they all have limits. But its not too late. For those who dare, they might get what they deserve. Only the fearless can be great.

Thursday, January 7, 2010

Spirit of Music



Sometimes music cures the sadness of a person. It has its magical powers that goes inside the ears and flows directly to the heart. It jams with every beat. We can't notice it. We will just feel it without knowing it, that it is already inside of us, making our soul to sing, making our body to jive.

Smiling, you wouldn't notice it neither. Tapping, you'll just do it without a reason. Singing, of course if you know the lyrics, then sing along with the melody, if not, my God do not dare, you will ruin everything. LOL. :) just kidding.

See how magical it is? It has its own spirit. It has its own life. It has its own feelings. If you love music, music will also love you in return. Just relax, listen, feel the sensation, music is all around us. All you need to do is "listen"

And always remember, just keep ROCKIN!!

Wednesday, January 6, 2010

Praning!




Minsan may mga bagay na mahirap intindihin. Minsan nakaka-asar tanggapin ang katotohanan na talagang pinaglalaruan lang tayo ng pagkakataon. Minsan kung kailan masaya ka na, may manggugulo pa. Kung kailan tahimik na ang isip mo dun pa may papasok at sisirain ang lahat. Ano ba talaga? Badtrip ah. Bagong taon na, ang ganda na nga ng simula eh. Okay na okay na ako. Pero dahil lang sa isang tao na ayaw na ayaw ko na makita dahil naiirita ako sa kaniya kahit wala naman siyang ginagawa sa akin. Ewan ko ba. May mga ganun talaga. Kahit yung dati kong professor sa English subjects ko nagkwento. Meron talaga siyang tao na bwisit na bwisit siya kahit wala naman ginagawa sa kaniya yung tao. Yung tipong gigil na gigil ka at sarap na sarap kang hambalusin ng paunti-unti. Brutal ba? Ayos lang yun. Brutal din kasi yung nararamdaman ko pag nakikita ko siya eh. Pinapahirapan niya ako ng hindi niya alam. Nakakabanas lang talaga kung bakit sa dinami dami ng pwedeng makita, yung tao na yun pa ang bubungad sa akin. Pwede naman yung nagtitinda ng yosi, yung naglalako ng balut. Pero bakit siya pa? Kairita! Ito pa ang nakakatawa. Hindi ko naman siya kilala hahaha! Praning ba? Yaan niyo na lang ako, hindi ko naman kayo inaano eh. Siya lang yung nang-aano.

Kunwari deadma ako na nasalubong ko siya. Pero ang totoo kumukulo na dugo ko. Hay, bakit kaya ganun noh? Parang nananadya yung pagkakataon. Parang wala na bang iba diyan na pwedeng pagtripan at bakit ako pa? Sa dami ng tao sa Palawan at sa Pilipinas, isama mo na rin ang buong mundo, sa aking pa nataon yun. EEeeeeeeeeh! Kagigil!

Tuesday, January 5, 2010

Half Meant



Diba? Umamin na kasi. Kahit ako man gawain ko rin yan. Pero hindi masyado. Kasi alam na ng mga babae ang mga banat na ganiyan. Ipost ba naman sa internet, isama sa mga GM, pag-usapan palagi, ehdi kumalat na. Mga diskarteng pasimple lang at dinadaan pa sa joke kasi walang lakas ng loob para umamin. In short, torpe haha.

Nakakatawa lang sa tuwing nakakabasa ako ng mga ganito. Nakikita ko kasi ang sarili ko dati. Parang ganyan na ganyan ang mga banat ko sa mga babaeng crush ko. Ayon, awa ni bro, lahat palpak. Lahat dun na lang nagtapos. Hanggang crush na lang. Hindi man lang umabot sa point na beyond friendship na ang feelings para sa isa't-isa. Sabagay, hindi naman kami close nung mga naging crush ko. Hindi ko nga kilala yung iba eh. Kahiya kasi lumapit at magpapansin. Parang iisipin nila kulang na ako sa pansin. Pero ayos lang, kasi bata pa ako nun. Ngayon hindi ko na ginagawa yan, dahil malamang, alam na ng sasabihan ko na talagang crush ko siya kahit lagyan ko ng "JOKE" sa dulo. Gasgas na yan tol, iba na in ngayon.

Naalala ko tuloy nung minsan na may kasama akong taong malapit sa akin. Matagal kaming hindi nagkita at nagkakwentuhan. So sa haba ng oras namin na wala na kaming ginawa kundi ang mag-kulitan habang nakaupo, nagjoke siya. Sabi niya, "huwag ka nang umuwi, dito ka na lang". Ui, aba ayos ah. Yun ang reaksyon ko pero sa isip ko lang. Hindi ko alam kung siseryusohin ko ba o sasakyan ko lang. Sagot ko na lang sa kaniya, "sige, gusto mo dito na ako tumira para lagi kitang kasama, pero 'joke' lang". Tumawa siya tapos sabi niya, lahat daw ng joke ay half meant. Half meant? Sa totoo lang, nagulat ako kasi totoo nga naman. Na hindi talaga joke yung sinabi ko, yung tipong sinadya ko talaga sabihin, nilagyan ko lang ng word na 'joke' para hindi niya seryusohin. Diba? Mga lalake diyan, huwag na kayong magmaang-maangan, alam ko gawain niyo rin ito, kaya umamin na kayo. Hahah!.

Sa tagal ng panahon na ginagawa ko yun, nakakahiya man aminin, pero bago ko lang nalaman yung term na half meant. Hehe Nakakatawa talaga dahil sapol na sapol ako sa sinabi sakin ng tao na yun. "Alam mo ba na lahat ng joke ay half meant?" Natulala nga ako eh. Hindi ko kasi inaasahan na madadali niya ako haha. Sira ang diskarte. Tapos palagi pa ako nakakabasa at nakakakita ng mga ganitong quote sa Facebook. Tinatawanan ko na lang, kasi masarap nga naman talagang tawanan ang mga kababawan ng tao. Haha! ^^

Monday, January 4, 2010

Logbook




"Logbook", pieces of papers used by security guards on duty. "Logbook", used by employers to record their time-in and out. "Logbook", it can be used by an ordinary people like us. But how?

An idea came in to my mind when a special friend of mine asked me to think a good title for a novel that tells a story of her life. There were lots of titles appeared on my thoughts. The first was, "pagninilay-nilay sa ilalim ng bituin" because I asked her what she does when she was thinking of the past. I found it poetic but it sounds awful and awkward to the personality of that person. Its also corny to use such titles like that. Ew!. And maybe she doesn't like it anyway. The second was "Larawan ni I_ _ _ _", larawan stands for a photograph followed by her nickname. I just want to tell that by looking at pictures, we reminisce the past. But like the first one, she did not like it. Until "logbook" struck into my brain. Why not use logbook as a title? That's a good a one, and catchy. I sent it to her immediately. Her first reaction was to ask me why logbook? Then, the idea came up, I explained that a logbook is being used to record all events from time to time. Every time that we need references, we look for the records in a logbook. It is the simplest tool for recording. In real life, most of the time, we usually stare at photographs taken from the past to remember what we have done during those times and what we were before. Some of us use to lay under the night sky and have stargazing all night while thinking of the times gone by. So logbook was a representation of looking to the past up to the recent event in our life, as long as there were pages in a logbook, the record will continue until all the pages ran out.

Logbook, who knew that this thing can be the simplest time machine.

Sam : Time-out : 1:11 am, January 5, 2010.

Sunday, January 3, 2010

Sobrang Cheesy



Napansin ko lang, parang usong uso ngayon ang mga corning linya sa iba't-ibang websites ngayon. Nakakatawa pero rock! Lalo na sa Definitely Filipinos (isang group sa facebook na kinabibilangan ko), ang dami-daming pick up lines na simple lang pero nakakatuwa at minsan nakaka-inspire pa nga. Naisip ko tuloy, paano kung gamitin ko ang mga un minsan, maging effective din kaya? Kung tutuusin, marami namang pwedeng gawing diskarte eh, pero parang ito ang in ngayon, ito ang uso. Minsan nga dina-download ko pa ang mga gusto kong cheesy lines. Wala lang, para lang malibang ako. Siguro pag sinipag, pagsasamahin ko silang lahat at gagawin kong kalendaryo, t-shirt, or kahit simpleng wall paper lang. Para lagi ko silang nakikita at palagi akong matawa. Ano pa ba?

Kung may alam kayong cheesy lines, huwag kayo mahiya.I-post sa FB, FS, or sa kahit anong blog or social net. Mukhang uso naman ngayon eh. Malay niyo madiscover kayo. Isa pa, mas maganda ang tumatawa ng may dahilan, kaysa tumatawa sa kawalan.